Zo zorg je ervoor dat je publiek jouw verhaal onthoudt

Opeens rook ik iets. Ik keek en zag bruine troep op mijn vinger. En stinken dat het deed.

Ik was 4 jaar en ik moest huilen.

Mijn moeder had me net afgezet op de kleuterschool. We moesten sloffen over onze schoenen aantrekken. Met elastiek aan de bovenkant, wat dat was hygiënischer.

Ik stak de punt van mijn rechterschoen erin. En probeerde de slof via de onderkant verder over mijn rechterschoen te wurmen. Mijn wijsvinger gleed daarbij langs de zool van mijn schoen. Waar die hondenstront dus zat.

Waarom herinner ik me dit nog als de dag van gisteren?

Vanwege de emotie die ermee gepaard ging. Angst dat de andere kinderen me uit zouden lachen. Paniek dat de juf boos zou worden. Poep is immers niet iets dat je even nonchalant aan je broek of trui afveegt en dan kunt doen alsof er nooit iets is gebeurd.

Zo zijn er natuurlijk nog veel meer indringende herinneringen. De eerste keer dat ik zoende, de eerste keer dat ik met iemand naar bed ging. Wie herinnert zich dat niet? Maar ook zoiets als 9/11. Heel veel mensen weten nog waar ze waren, met wie en wat ze deden toen de twee gekaapte vliegtuigen zich in de Twin Towers van het World Trade Center in New York boorden.

Een heftige emotie zorgt er dus voor dat iets diepe indruk maakt en wordt onthouden. Wil je met jouw lezing of presentatie ook diep doordringen bij jouw publiek? Dan is het zaak dat jij als spreker emotie losmaakt.

Hoe doe je dat?

Leef je in, in jouw verhaal. Want, als je jouw publiek emotie wit laten ervaren, lukt dat alleen als je die beleving zelf ook hebt. Zie voor je wat je wilt vertellen. En voel het tot in al je vezels. Beschrijf het uitbundig. Je stemgebruik, gezichtsexpressie en lichaamstaal doen dan vanzelf mee. Het vuur in jouw ogen… De snik of lach in jouw stem… Je lichaamshouding en gebaren die boekdelen spreken… Daarmee raak je de juiste snaar en maak je diepe indruk op jouw toehoorders.